Kwapisz-Grabowska’s painting focuses on the construction and deconstruction of the human figure and consciousness. Bodies that are rendered in an almost topographic fashion are splayed out across the picture. Using a chalky, limited palette Kwapisz-Grabowska creates human forms that are sculptural yet flat, anonymous yet familiar. Her art explores our world, our personality, and our vision of ourselves. She employs a particular distortion that delivers an everyman to her audience, an intimate humanoid vessel representing the spirit of any one of us. Expressively posed figures overlap and coalesce with limbs that curl and turn back towards the body. Large expanses of color are rendered with a chiaroscuro forming cavernous shadowy pockets that draw our awareness in. These areas are complemented by the ambling scrawled linework that add definition to the composition.
by Agora Gallery, NY, USA

Personally look at her work, not as an interesting abstraction of the human form, but sense of using the ​human form to evoke deeper pools of thought and emotion. There is a "dark side" to her painting that drew me to her. Her work is very mature and loaded with visual clues and ambiguities. I see something deeper, every time.
I look at her work. This is what makes great art.
by Frederick Bidigare AWS, artist and collector

Nominated by art critics and collectors alike for the exhibition in POSK Gallery, in London, Magdalena Kwapisz-Grabowska places a woman in the center of her artistic practice. She is fascinated not only by female bodies, but explores the world of woman emotions and search for identity. Kwapisz-Grabowska’s art is never obvious, because her paintings remain in between figuration and abstraction, drawing a thin line between beauty and ugliness. One can find many body parts suggestions across the artist’s canvases. Nipples, feet, hands, hair, but what Kwapisz- Grabowska tries to capture is a female body, with its constant metamorphosis, which leads to the continuous transformation of personality. Looking at her works is akin to witnessing the creation process, search for identity and ‘the process of becoming’. The spectator can feel anxious, because of synthesis and deformation, two of the artist’s favourite strategies. This unique, intimate atmosphere is intensified by her exploration of colour. Gray, white and black are counterpointed by strong pink and red accents. The artist experiments with paint layers, covering her canvases unevenly, sometimes with strong, impasto brush strokes, sometimes gently, like in a watercolor. She has developed her own painting style, in which she remains truly consistent.
Kwapisz-Grabowska painting stands in broader Polish and global artistic context.
She is influenced by Teresa Pagowska, a prominent Polish painter and the leading personality of the New Figuralism movement. Echoes of Tadeusz Kantor’s esthetics are also apparent, especially of his informal period. Major European 20th century art icons, like Francis Bacon, had strong impact on her. Kwapisz-Grabowska shares a similar, brutal way of handling a human figure, deformation, love of colour and smooth backgrounds, leaving painted figures out of context. Some of those backgrounds are just unprimed canvases, another similarity with Bacon. The Polish painter challenges the long tradition of female nude, which has always been a domain of male academic artists. She follows the nude iconography laying women models down, undressing them, but she confronts the whole tradition from a different, woman perspective.

O stania wystawa Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej w Galerii Sztuki Platon pod tytułem „Figury-Ikony” odbyła się w  maju 2018 roku. Artystka zaprezentowała wówczas obrazy-portrety znanych kobiet ze świata sztuki i kultury. Widz został wówczas skonfrontowany z dwojakim przedstawieniem kobiecych postaci. Każda z bohaterek – „Ikon” ukazana została w sposób bardziej realistyczny, po to by następnie przekształcić się w swoją „Figurę”. Figury były zatem swoistą esencją i syntezą Ikon – ich neo-figuracją -, zbudowane z plam barwnych i zgeometryzowanych form. Poprzez ten specyficzny malarski proces eliminacji i syntezy, artystka „odrzuciła” wszystko to, co było zbędną „dekoracją” , by zbliżyć się do czystej formy, „otrzeć” się o abstrakcję, a poprzez nią do bezpretensjonalności i prawdy.Inspiracją do najnowszej wystawy artystki “(Nie) Moje obrazy” stały się tym razem  ikoniczne dzieła sztuki różnych epok, bardzo dobrze znane szerokiej publiczności.  Projekt może zaskoczyć widza zarówno samym tematem jak i jego realizacją. Sama Magdalena Kwapisz-Grabowska zauważa, że  „tożsamość”, „chaos” i  „muzyka” były dla niej „pojęciami-bytami”, niezmiennie – wręcz obsesyjnie – towarzyszącymi podczas pracy nad obrazami. Każde z tych pojęć odnosi się do problemów – nazwijmy je – „natury twórczej”, z którymi musiała zmierzyć się artystka w trakcie malowania.Kwapisz-Grabowska zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie niesie za sobą malowanie obrazu, dla którego punktem wyjścia jest inne (bardzo znane) dzieło sztuki. Stąd budzące się w artystce wątpliwości i pytania o zasadność jej malarskiego projektu; „ (…) czy tożsamość artysty może być budowana na dorobku innych artystów. Czy „używanie” najwybitniejszych, najdroższych, najbardziej znanych obrazów wszech czasów nie jest czasem świętokradztwem. Bezczelnością ?!(..)” – pyta artystka. Jednakże, podobnie jak w innych dziedzinach tak i w malarstwie każde kolejne pokolenie artystów „stoi na ramionach” tj. „spuściźnie” swoich poprzedników, czerpiąc nie tylko inspiracje ale i naukę z twórczości dawnych Mistrzów.Malarka jest jednak świadoma jak łatwo można ulec doskonałości „skończonego dzieła”, być przezeń „porażonym”, toteż zauważa:„(…)proces powstawania obrazów nie zawsze był łatwy. Niektóre obrazy powstawały przez wiele dni, bo siła oryginałów była tak ogromna, że nie pozwalała na kreatywność, a wszelkie próby szły w kierunku nieudolnych, być może, kopii. Musiałam na chwilę zapomnieć, pozwolić zadziałać wyobraźni, zostawić w umyśle jedynie mgliste wspomnienie dzieła i jeszcze raz przystąpić do pracy.” I tu wkrada się element „kontrolowanego chaosu”. Kwapisz-Grabowska notuje:
„(..)Każdy z nie(moich) obrazów jest nieco inny, tak jak inni są artyści i ich dzieła, z których czerpałam inspirację. Bo to te obrazy mnie prowadziły, to one są tutaj „gwiazdami”. Cechą wspólną był nieustający zachwyt nad ich ponadczasowym pięknem. Powoli i mozolnie odkrywałam je na nowo, każdy detal próbowałam przełożyć na własny język.(..) Ten element kontrolowanego chaosu sprawił, że powstały obrazy tak różne w swojej stylistyce od tej, do której przyzwyczaiła nas artystka. Oczywiście było to nieuniknione, wszakże każdy z malarzy i każda z malarek, których prace stanowiły pierwowzory, to odrębne artystyczne indywidualności, które dzieli wiek, styl, geografia i historia. Inna była zatem siła i alchemia oddziaływania każdego z dzieł na artystkę. Czy jest możliwe sprowadzenie kilka wieków dziejów malarstwa i stylów do wspólnego mianownika „malarskiej materii”? Z drugiej strony należy przyznać, że wyzwanie wydaje się być niezwykle fascynujące i pociągające. Magdalena Kwapisz-Grabowska jest tego świadoma, być może stąd jej próba wytłumaczenia tej różnorodności i pozornego chaosu analogią do muzyki:„(…)Najwłaściwsze byłoby porównanie do muzyki. Ta wystawa to uderzenie tylko w niektóre klawisze, chaos dzięków – obrazów. Tak jakby muzykę klasyczną przełożyć na jazz. Trzeba rozbić obraz i poskładać go na nowo według nowych, moich zasad. Tylko w ten sposób można pokusić się o jakość, inaczej będzie to tylko smutne i zasadniczo bezwartościowe kopiowanie.(…)”“(Nie)Moje obrazy” Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej to malarski dialog artystki z wiecznie obecnymi i bardzo popularnymi w powszechnej świadomości wielkimi dziełami malarzy różnych epok. Malarka podjęła wyzwanie zmierzenia się z „perfekcją skończonego dzieła” kultowych malarzy. Obrazy artystki, będące również hołdem złożonym dawnym Mistrzom, możemy z jednej strony uznać za parafrazy malarskie znanych z historii sztuki dzieł, z drugiej zaś próbę ich współczesnej malarskiej reinterpretacji poprzez abstrahowanie i syntezę form, balansowanie na granicy abstrakcji i neo-figuracji.
Nie (moje) obrazy Galeria Sztuki Platon

...w moich obrazach deformacja jest świadoma. Pozwala odbiorcy na poszukiwanie znajomych kształtów - jest rebusem. Chcę stworzyć świat będący odbiciem rzeczywistości, ale takiej, która będzie uformowana według nowych zasad – moich własnych. Dążę do stworzenia pewnego rodzaju estetyki poza ogólnie przyjętymi normami. Estetyki łączącej w jedno piękno i brzydotę, ruch i spokój, poziom i pion. Moje obrazy to swoisty rodzaj poszukiwania jedności dualizmów. 

...interesuje mnie człowiek. Interesuje mnie kobieta. Ciało kobiety jest plastyczne, pełne miękkich linii, krągłości. Charakterystyczne jest to, że w drodze ewolucji mojego malarstwa twarz czy inny detal anatomiczny staje się zbędnym szczegółem. To już nie jest kobieta w całej swej cielesności, to symbol, parafraza, raczej archetyp kobiety - znak. Kobieta poza czasem.

...malowanie to moja walka: jednolity kolor podobrazia ... i przyczajony obraz. On już tam jest, ja muszę go tylko wydobyć. Dlatego niektóre obrazy albo ich fragnenty powstają jakby muśnięte farbą, a inne miesiącami, czasami nawet latami, wyłaniają się z zaschniętych warstw. Zawieszone w poszukiwaniu prawdy uniwersalnej albo o mnie albo o życiu. Nadchodzi taki jeden moment i wtedy wszystkie elementy zaczynają pasować, a ja osiągam stan wewnętrznego spokoju czyli obraz jest skończony.

...lubię farbę olejną, jej kleistość i zapach, lubię malować rękoma. Surowe płótno o pięknym i szlachetnym odcieniu szarości, które buduje formę moich obrazów ma znaczenie nie tylko estetyczne. Chodzi mi raczej o zabieg wycięcia postaci z płaskiego, jednolitego tła i oddania przez to efektu znaku, a co za tym idzie alienacji oraz wyciszenia.

Julia Kristeva, jedna z najbardziej wpływowych myślicielek współczesnego feminizmu, zauważyła kiedyś, że "kobieta jako taka nie istnieje". Rzecz oczywiście nie w fizycznym braku osób płci pięknej, lecz w płynnym charakterze ich osobowości. Jako podmiot kobieta ciągle definiuje się na nowo. Uczone rozważania Kristvej przemknęły mi przez głowę, gdy spojrzałem na obrazy Magdaleny Kwapisz - Grabowskiej. Mam bowiem wrażenie, że w jakimś sensie mówią właśnie o stawaniu się kobiety. Na płótnach powtarza się motyw ciała: rozdrganego, zdeformowanego. Stonowana, pastelowa kolorystyka kontrastuje z położonymi gdzieniegdzie wyrazistymi barwami. Ciała są jakby w ruchu, choć wyrwane z kontekstu, brak im tła i określonej sytuacji, w której akurat się znajdują. Wzbudzają emocje, które trudno nazwać. Płótna w żadnym wypadku nie są ilustracją psychanalitycznych teorii, poruszają po prostu istotną dla każdego artysty kwestię tożsamości. Nad inspirowanymi Lancanem wywodami Kristevej mają jedną poważną przewagę, przyjemnie się na nie patrzy.
tekst: Magazyn „Weranda” 

(...) Akt w jej interpretacji to harmonia form, barw, głębia spokoju. Kobiety są i jednocześnie nie są obecne na jej obrazach, nigdy nie konstytuują się charakterem twarzy, a raczej żyją jako formy, niemal geometryczne. Trudno nie dopatrywać się wzorca jej twórczości w kontemplacyjnych kompozycjach ikon. Bezkresne przestrzenie tworzące tła nie zawierają się w niebie, ziemi, czy kosmosie, są raczej niepojętym odległym wymiarem. Te medytacyjne wyważenie i spokój noszą znamiona harmonii delikatnych dźwięków albo raczej całkowitej ciszy. Ponieważ tylko cisza może wypełnić bezkres przestrzeni jej obrazów...
tekst:  Inne / Others, Galeria Sztuki PIONOVA